TAGI: poezja analiza porównawcza interpretacja Władysław Broniewski Ballady i romanse romantyzm Adam Mickiewicz ballada ballada romantyczna Mickiewicz wiersze Ballada jest gatunkiem literackim, który ma charakter synkretyczny: łączy cechy liryki (emocjonalność), epiki (obecność fabuły i narratora) oraz dramatu (wprowadzenie dialogów). Wielu późniejszych poetów nawiązywało do „Ballad i Romansów”, między innymi Władysław Broniewski, który w 1945 roku wydał tomik „Drzewo rozpaczające”, w którym znalazł się wiersz zatytułowany „Ballady i romanse”. Czy Broniewski nazwał wiersz identycznie do tomiku Mickiewicza, ponieważ bezpośrednio nawiązuje do Władysław Broniewski. Kłaniam się rosyjskiej rewolucji. czapką do ziemi, po polsku: radzieckiej sprawie, sprawie ludzkiej, robotnikom, chłopom i wojsku. Ta w ukłonie czapka - nie hetmańska, bez czaplego nad otokiem piórka, nas nie złamie. Nie wierzę w Dziady i Duchy, w nocne zaklęcia i czary, a przecież to stamtąd podmuchy. naszej są miary! Hej! pola malowane zbożem rozmaitem, wam my wierni, i z karabinem już nie nabitym. umrzemy gdzieś na ścierni. A ty się smucisz i zaczynasz gniewać, Że ja kochania mojego nie zdołam. Dosyć wymówić, wyrazić, wyśpiewać; I jak w letargu, nie widzę sposobu. Wydać znak życia, bym uniknął grobu. Strudziłem usta daremnym użyciem, Teraz je z twymi chcę stopić ustami, I chcę rozmawiać tylko serca biciem, I westchnieniami, i całowaniami; Pieśni pełnej krwi, a nie mistyki. Przyjacielu, czemuś nie pojął, Skąd krew pieśni i moc jej czerpię? –. Jeśli wierszem staję do boju, Wierszem kocham i wierszem cierpię. Nie pozwolę nikomu dotknąć. Harfy mej – ze stu żył – stustrunnej, Będę niósł ją - groźną, samotną –. . Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha… To dzień biały, to miasteczko…” Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko. Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. „Mama pod gruzami, tata w Majdanku…” Roześmiała się, zakręciła się, znikła. I przejeżdżał znajomy, dobry łyk z Lubartowa: „Masz, Ryfka, bułkę, żebyś była zdrowa…” Wzięła, ugryzła, zaświeciła zębami: „Ja zaniosę tacie i mamie.” Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik, przejeżdżało dużo, dużo luda, każdy się dziwił, że goła i ruda. I przejeżdżał bolejący Pan Jezus, SS-mani go wiedli na męki, postawili ich oboje pod miedzą, potem wzięli karabiny do ręki. „Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni.” I ozwało się Alleluja w Galilei, i oboje anieleli po kolei, potem salwa rozległa się głucha… „Słuchaj, dzieweczko!…Ona nie słucha… Broniewski był nie tylko poetą, który widzi wojnę. Był także żołnierzem, który w tej wojnie uczestniczy. Już w młodości angażował się w działalność niepodległościową, czego dowodem była chociażby służba w Legionach. Kampanię wrześniową zaczął niezwykle aktywnie – napisał wiersz „Bagnet na broń” i próbował zaciągnąć się do Wojska Polskiego. Jego dalsze losy były mocno burzliwe. Działał krótko w Związku Radzieckim, gdzie został uwięziony i osadzony w obozie pracy. Następnie zwolniony na mocy układu Sikorski-Majski przebył początkowy szlak bojowy 2. Korpusu Polskiego i po wojnie powrócił do Polski. Nigdy nie zdecydował się na otwarte poparcie reżimu stalinowskiego, choć miał w swoim dorobku parę panegiryków. „Ballady i romanse” to ewidentne nawiązanie, aluzja literacka, do słynnego cyklu Adama Mickiewicza. Nawet motyw przewodni jest ten sam, choć tutaj w utworze dominuje wizja wojennej pożogi. Ciekawe rozwiązania językowe i niezwykły koncept pozostawiają niezatarte wspomnienie po przeczytaniu wiersza. Jest bowiem niezwykły, podobny do autora, bo takim Broniewski z pewnością był. Okiem Polonisty: Według mnie, jeden z piękniejszych wierszy Broniewskiego. Może dorównują mu treny pisane po śmierci córki Anki. Do mnie przede wszystkim przemawia ogromny tragizm sytuacji, beznadziejnej sytuacji, w której znalazła się mała Ryfka. Sakralizacja śmierci małej Żydówki jest niezmiernie wymowna. Wespół z Chrystusem tworzą parę szalenie przeszkadzającą esesmanom. Pochodzenie, religia przesądzały o wartości człowieka. Ryfka to przedstawicielka całego pokolenia Żydów, którzy mieli pecha i żyli akurat w tych czasach. Ale jest to także utwór o odruchach współczucia, chęci pomocy, ale takiej na niby, dla uspokojenia sumienia raczej a nie tej prawdziwej. Dlaczego dziewczynka nie ucieka? A ma dokąd? W jej zachowaniu tak dużo z szaleństwa Karusi – bohaterki „Romantyczności” A. Mickiewicza. I jeszcze jedna analogia: obydwie może zrozumieć tylko ten, kto kieruje się sercem. Utwór „Ballady i romanse” pochodzi z tomu Drzewo rozpaczające z roku 1945. Na poziomie tytułu nawiązuje do tomu poetyckiego Adama Mickiewicza Ballady i romanse. Z jednej strony, dzieło Broniewskiego jest poetycką wariacją na temat utworu romantycznego wieszcza, z drugiej – wykorzystanie akurat tego tytułu ma na celu zwrócenie uwagi na nastanie swoistej nowej epoki. Tak jak tom Mickiewicza zapowiadał nadejście kolejnego okresu literackiego, tak okropieństwa wojny według poety można uznać za początek nowego – dramatycznego – etapu w historii ludzkości. Utwór jest odpowiedzią poety na okrucieństwo, które stworzyło nową – przerażającą – rzeczywistość. Wiersz rozpoczyna się cytatem z utworu Mickiewicza Romantyczność, który uznano za manifest pokoleniowy. U Broniewskiego dzieweczką jest Ryfka, Żydówka. Dziewczynka nie ma domu, jest naga, straciła rodziców: „Słu­chaj, dzie­wecz­ko! Ona nie słu­cha…To dzien bia­ły, to mia­stecz­ko…”Nie ma mia­stecz­ka, nie ma ży­we­go du­cha,po gru­zach bie­ga naga, ruda Ryf­ka,trzy­na­sto­let­nie dziec­ko. Jej historię opowiada pozornie obiektywny wszechwiedzący podmiot liryczny w trzeciej osobie. Dziewczyna jest szalona, podobnie jak bohaterka utworu romantycznego, jednakże jej szaleństwo jest wynikiem okropieństw wojny i trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła (straciła dom i rodziców, nie ma jedzenia, jest naga). Dziewczynka dziwnie się zachowuje. Skacze, biega, śmieje się, nie zwraca na nikogo uwagi, nie zachowuje się racjonalnie. Nie postępuje ponadto zgodnie z instynktem samozachowawczym. Powinna uciekać na widok Niemców, tymczasem radośnie śpiewa piosenkę o swoich zmarłych rodzicach: Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. (Uciekaj, uciekaj Ryfka!) „Mama pod gruzami, tata w Majdanku…” Roześmiała się, zakręciła się, znikła. W dalszej części utworu Ryfka postanawia zanieść otrzymany chleb rodzicom. Bohaterka liryczna popada ze stanów apatii w nadmierną pobudliwość. Prości ludzie zachowują się podobnie jak lud w utworze romantycznego wieszcza. Widzą szaleństwo dziewczynki, jednak nie krytykują jej. Próbują zrozumieć jej zachowanie, udzielają pomocy: Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik, W utworze odwołano się do symboliki biblijnej. Oto obok Ryfki przejeżdża Jezus, który boleje nad losem jej oraz wielu innych Żydów. Wraz z dziewczyną Boży Syn zostaje pojmany przez Niemców. Niemcy zostali w wierszu ukazani jako naród bezduszny, bezlitosny, zdający sobie sprawę ze swoich przewinień. Chuda i naga Ryfka została zestawiona z grubymi Niemcami. Użycie tego epitetu stanowi bardzo wymowny kontrast. Broniewski nie znajduje nawet jednego słowa na wytłumaczenie ich postawy. Ukazuje z niezwykłą precyzją absurdalność takiego postępowania. Jak wszakże można wytłumaczyć, że Ryfka i Jezus muszą umrzeć tylko dlatego, że są rudzi i mają żydowskie korzenie? Podmiot liryczny obarcza Niemców całą winą za wojenne okropieństwa: „Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni.” Niemcy (przed którymi powinna uciekać Ryfka) byli wspomniani we wcześniejszej partii wiersza. Pojawili się także żołnierze SS. Teraz z kolei przytoczono niemieckie słowa po to, aby nie pozostawić wątpliwość, kto jest odpowiedzialny za wojenne mordy na Żydach. Jezus i ledwie 13-letnia Żydówka zostali zgładzeni poprzez rozstrzelanie. Postawienie Ryfki obok Syna Bożego pokazuje, że dziewczyna jest tak samo niewinna jak on, jest ofiarą złożoną na międzynarodowym ołtarzu (wszakże nikt z mijających ją osób nie udzielił jej znaczącej pomocy, ludzie zdobywali się tylko na darowanie dziewczynce drobnych przedmiotów), jest dobra. Przyszło jej żyć w złych czasach, które odbiły się piętnem na jej dziecięcej psychice. Na koniec warto zwrócić uwagę na pozornie obiektywnego „opowiadacza” historii 13-letniej Żydówki. Wydaje się, że opowiada on tylko o tragicznych losach dziewczynki, streszcza pewne wydarzenia. Jednak w wyniku użycia określonych porównań, kontrastów i epitetów, narzuca pewną postawę odbiorcy, waloryzuje świat ukazany w liryku. Ryfka jest biedna, niewinna, pokrzywdzona przez los. Niemcy są źli, okrutni. Wiersz w przejmujący sposób ukazuje okropieństwa wojny. Na przykładzie historii jednej dziewczynki przedstawia zło antysemityzmu. Jest to jeden z najbardziej przejmujących liryków w polskiej poezji XX wieku. Ballady i romanse – analiza utworu Wiersz Broniewskiego nie jest bogaty w środki stylistyczne (cytaty, epitety, subtelne metafory), jednakże jest bardzo silny w wyrazie. Utwór można uznać za liryczne świadectwo okropieństw II wojny światowej. Jest to opis holocaustu. Autor wykorzystał regułę pars pro toto – część zamiast całości. Na przykładzie historii jednej małej dziewczynki pokazał jak okrutnie postąpili Niemcy wobec narodu żydowskiego. Utwór składa się z czterech strof o różnej liczbie sylab w wersach (wiersz toniczny) – zazwyczaj rymy ułożone są krzyżowo. Zastosowane w wierszu epitety mają za zadanie ukazać okropieństwa i absurdalność wojny. Klamrą wiersza jest cytat z Romantyczności Mickiewicza. Niektórzy badacze uważają, że utwór jest wariacją na temat ballady. Przemawia za tym nawiązanie do twórczości Mickiewicza, podmiot liryczny przypominający narratora, występowanie fabuły i bohaterów, umieszczenie wypowiedzi postaci. Brak jednak ludowości, typowych elementów fantastycznych. Ponadto ostatecznie dobro nie odnosi zwycięstwa. Jezus i Ryfka umierają, źli Niemcy nie ponoszą kary za bezsensowne morderstwo. Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku. Zmarł 10 lutego 1962 roku w Warszawie. Uważa się, że jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli poezji rewolucyjnej oraz socrealizmu w Polsce. Poza działalnością artystyczną, zajmował się również tłumaczeniami. Ponadto był żołnierzem Legionów Polskich i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Krótki życiorys Władysława Broniewskiego Władysław Broniewski w wieku 17 lat wstąpił do Legionów Piłsudzkiego, a kilka lat później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został za to odznaczony Orderem Virtuti Militari (najwyższe odznaczenie za zasługi bojowe). W latach 30. sympatyzował z lewicowymi ruchami. W roku 1939 po agresji III Rzeszy na Polskę zachęcał w twórczości do odkładania na bok różnic politycznych i walki z agresorem. Był świadkiem wkroczenia wojsk Armii Czerwonej do Lwowa. Początkowo publikował swoje wiersze w gazecie wydawanej przez Sowietów. Jednak został aresztowany przez NKWD i po czterech miesiącach przewieziony do Moskwy na Łubiankę na kolejne trzynaście miesięcy. Wraz z polską armią gen. Andersa opuścił Związek Radziecki, a następnie przez Iran udał się do Iraku i Palestyn. W 1951 roku napisał ważny polityczny wiersz, pt. „Słowo o Stalinie”. Następnie Broniewski stał się ważną postacią polityczną i został uznany przez władze za ważnego poetę narodowego. Broniewskiemu udało się jednak uzyskać pewien stopień samodzielności. Był także tłumaczem poezji i prozy. Tłumaczył dzieła Dostojewskiego, Jesienina, Majakowskiego czy Brechta. W ciągu kilku lat jego zdrowie zostało zrujnowane przez nadużywanie alkoholu. Zmarł na raka krtani. Został pochowany na Powązkach w Alei Zasłużonych. Biografia rozszerzona Władysława Broniewskiego Twórczość Jego pierwszy zbiór wierszy to „Wiatraki”. Stworzył je w 1925 roku. W tym samym roku napisał manifest programowy poezji proletariackiej, pt. „Trzy salwy” razem z Witoldem Wandurskim i Stanisławem Stande. W tekstach z lat 20. i 30. głęboko widoczne były idee walki rewolucyjnej, ale też internacjonalizmu proletariackiego i antyfaszyzmu. Sztandarowymi przykładami mogą być zbiory „Dymy nad miastem” (zwłaszcza wiersz „Komuna Paryska”) czy „Smutek i pieśń”. W czasie II Wojny Światowej wydał zbiory patriotycznych wierszy pt. „Bagnet na broń” i „Drzewo rozpaczające”. Po wojnie napisał takie tomiki jak „Nadzieja”, „Anka” czy „Mazowsze”. W cyklu „Anka” szeroko opisywał swój ból po śmierci córki, Anny (tragicznie zginęła przez zatrucie gazem w 1954 roku). Cykl niezmiennie jest porównywany do „Trenów” Jana Kochanowskiego. Do klasyków Broniewski nawiązywał również w „Ballady i romanse” (nawiązanie do zbioru Adama Mickiewicza). Wiersz opisywał śmierć trzynastoletniej Żydówki, Ryfka, która umiera wraz z zabitym przez hitlerowców Jezusem Chrystusem. Poezja Broniewskiego podejmuje problematykę życia ludzkiego w kontekstach wydarzeń historycznych. Skupiał się przede wszystkim na rewolucjach i wojnach. Niemniej istotnymi motywami twórczości była sprawiedliwości, walki o wolność i patriotyzm. Broniewski był konserwatywny jeśli chodzi o formę artystyczną. Stosował klasyczne formy wierszy. Tłumaczenia Przez wszystkie lata życia Broniewskiego zajmował się tłumaczeniami. Były one bardzo cenione nie tylko w środowiskach akademickich i artystycznych. Do dziś są uznawane za wzorcowe dla innych tłumaczeń. Przetłumaczył takie dzieła jak „Skrzywdzeni i poniżeni” i „Gracz” Dostojewskiego, „Martwe dusze ” Gogola lub „Idąc przez mękę” Tołstoja. Rodzina i dzieciństwo Władysław Broniewski był synem Antoniego i Zofii z Lubowidzkich. Wywodził się z inteligenckiej rodziny o szlacheckich i patriotycznych tradycjach. Miał dwie starsze siostry (Janinę i Zofię). Uczęszczał do Gimnazjum Polskiego w Płocku (dziś: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Płocku). Założył tam konspiracyjną drużynę skautów. Nawiązywała do tradycji powstania styczniowego. Ponadto był jednym z organizatorów oddziału Związku Strzeleckiego. Działalność wojskowa Władysław Broniewski (ps. Orlik) służył w Legionach Polskich, Polskiej Organizacji Wojskowej, Wojsku Polskim oraz Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie w latach 1915-1922, 1939 oraz w 1941-1945. W Legionach wstąpił do 4. pułku piechoty i uczestniczył w bitwie pod Jastkowem (k. Lublina). Po kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie. Po uwolnieniu zdał eksternistycznie maturę, ale też uczestniczył w konspiracji w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej. W wojnie polsko-bolszewickiej brał udział jako podporucznik w ramach 1. pułku piechoty Legionów. Uczestniczył w bitwie białostockiej. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari oraz cztery razy Krzyż Walecznych. W latach 40. został ponownie internowany. Po amnestii, która była skutkiem układu Sikorski-Majski, wstąpił do armii gen. Andersa. Po powrocie do ojczyzny Mimo niechęci i obaw przed stalinizmem, Broniewski wrócił do Polski. Początkowo tworzył poezję propagandową i polityczną. W 1949 roku otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy. Był też członkiem Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina. W wyniku wycieku gazu, 1 września 1954 zmarła córka Broniewskiego, Joanna (nazywana Anką). Tragedia spowodowała u Broniewskiego kłopoty psychiczne. Trafił wtedy do kościańskiego szpitala psychiatrycznego. Ciekawostki o Władysławie Broniewskim Wiele wierszy Broniewskiego było zablokowanych przez cenzurę. Nie przeszkodziło to w kontynuowaniu działalności literackiej. Mimo, że powoływał się na szlacheckie korzenie, był uznawany przez władze za proletariackiego poetę. W czasie internowania w Łubiance stracił wszystkie zęby. Śmierć drugiej żony Broniewskiego, Marii była dla poety dwukrotną tragedią. Pierwszy raz myślał, że zmarła w obozie koncentracyjnym. Po kilku miesiącach od wyzwolenia, zmarła na nieuleczalną chorobę. Istnieją pogłoski, że córka Broniewskiego popełniła samobójstwo. W ciągu 5 dni pokonał ponad 500 kilometrów, aby dogonić swoją jednostkę wojskową. Opracowano na podstawie: Życiorys poety W 1822 roku nastąpiło wydanie pierwszego tomu poezji Adama Mickiewicza pt. „Ballady i Romanse”. Był to debiut jednego z najwybitniejszych w dziejach Polski poetów. To wydarzenie literackie nabrało tak ważnego znaczenia, że tę datę przyjęto później za początek romantyzmu, czyli próg nowej epoki w literaturze Polskiej. W 1945 roku ukazał się tomik poezji Władysława Broniewskiego zatytułowany „Drzewo rozpaczające”. W tomiku ukazał się między innymi wiersz pt. „Ballady i Romanse”. Nadając ten tytuł autor chciał w ten sposób pokazać, iż nastała nowa epoka dla Polskiej literatury. Epoka wojenna. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Swoją treść w dużej mierze czerpie z podań, opowieści, wierzeń ludu. Ballada zawsze zawiera dramatyczną fabułę, opowiada o wydarzeniach tajemniczych, niezwykłych i o fantastycznych postaciach. Ten gatunek charakteryzuję się zatem uczuciowością, tajemniczością i fantastyką. Co do przynależności ballady do rodzaju literackiego, można powiedzieć, że jest to utwór epicko-liryczny. Utwór Broniewskiego nie posiada cech prawdziwej ballady. Owszem niektóre fragmenty wskazują na ten gatunek liryczny, ale jest także wiele różnic. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Można powiedzieć, że wiersz Broniewskiego taki właśnie jest. Opowiada on o aktualnych, jak na tamte czasy oczywiście, wydarzeniach związanych z prostymi ludźmi. Wydarzeniach w bardzo ciekawy sposób rozwiązał problem fantastycznej postaci i wierzeń ludowych, które w prawdziwej balladzie występują. Mianowicie ukazał postać Jezusa. Ludzie w niego wierzą. Całe miliony stoją po stronie wiary w Jezusa. Jest on jakby symbolem, który ma ukazać nie tylko postać fantastyczną, ale także postać żyda. Staje się on symbolem wszystkich żydów, których faszyści tak nękali w czasach wojny. Drugą postacią, bohaterem głównym, jest Ryfka. Mała, trzynastoletnia dziewczynka o rudych włosach. Jest to postać bardzo ciekawa i złożona. W zaledwie kilku wersach autor powiązał postać Ryfki z czołowymi bohaterami ballad Mickiewicza. Jeżeli zamienimy literę „f”, na „b” w imieniu dziewczynki, powstanie nam Rybka. „Rybka”, utwór napisany przez Adama Mickiewicza, opowiada o losach biednej i zdradzonej dziewczyny. Rozżalona i biedna dziewczyna rzuciła się w otchłań rzeki, aby stać się Świtezianką. Jej jedynym przyjacielem jest sługa, który co rano przychodzi z jej dzieckiem, aby ta nakarmiła je piersią. Ryfka także ma tylko jednego przyjaciela, Jezusa. Kolejnym utworem do jakiego nawiązuje autor jest „Romantyczność”, także napisany przez Mickiewicza. Ten utwór ma o wiele większe znaczenie dla wiersza Broniewskiego niż mogłoby się zdawać. Zacytuję teraz pierwsze wersy „Romantyczności”:„Słuchaj, dzieweczko!– Ona nie słucha –– To dzień biały! To miasteczko!”.Jeżeli dobrze się przyjrzymy to zauważymy, iż Broniewski użył tego właśnie zwrotu, aby rozpocząć swój wiersz. Ten sam cytat znajdziemy także na końcu „Ballad i Romansów” Broniewskiego. Główną postacią „Romantyczności” jest Karusia. Także jest ona biedną dziewczyną. Ukochany Karusi miał na imię Jasio. Zmarł dwa lata temu (mówię oczywiście o czasach aktualnych dla utworu), lecz Karusia nadal widzi go nocami. Wyobraża sobie, że przychodzi do niej w nocy, a znika o świcie. Sytuacja powtarza się co noc. Taka sama sytuacja występuje w wierszu Broniewskiego. Ryfka gdy dostała bułkę od dobrych ludzi powiedziała:„Ja zaniosę tacie i mamie”.Wróćmy teraz do początku utworu:„Mama pod gruzami, tata w Majdanku…”.Jak widać dziewczynka jest osamotniona jednak nadal udaje, a może stara sobie wyobrazić, że ma do kogo pójść, że jej rodzice nadal żyją i są w pobliżu. Podsumowując, Władysław Broniewski nawiązał nazwą „Ballady i Romanse” do epoki romantyzmu. Cały wiersz jest upodobniony do bohaterów i twórczości, która ukazuje się w wierszach Adama Mickiewicza. Jednak Broniewski przedstawił coś całkiem nowego. Nową epokę, tragedii, zła i bezsilności. Epokę zaburzonej hierarchii własności. Ballada ta nie jest prawdziwą balladą. Nie wszystkie cechy zgadzają się z definicją jaką znamy z czasów romantyzmu. Nowa ballada ma cechy bardziej tragiczne. Zło nie zostaje ukarane. SS-mani mordują Ryfkę i Jezusa, a pomimo to nie spotyka ich żadna kara. Brak tutaj bajkowego opisu miejsca zdarzeń. Zastąpione je opisem ruin i gruzów. Jedynie koniec utworu nawiązuje do prawdziwej ballady. Zarówno Ryfka jak i Jezus „anieleli”. Można to rozumieć jako sygnał, iż trafili do nieba. Władysław Broniewski stworzył jeden z najlepiej zorganizowanych wierszy. Zawarł w nim ważne dla wydarzeń wojennych informacje o losach dziecka, osamotnionego i bezbronnego. Nie sądzę, aby ten utwór był tylko kolejnym wierszem. Są miliony, a nawet miliardy wierszy na naszym świecie. Jeśli jednak opracowujemy jakiś wiersz na lekcji języka Polskiego, to znaczy, że musi on mieć jakieś głębsze znaczenie. Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Nawigacja wpisu

władysław broniewski ballady i romanse